مناجاتنامه

یارب دل پاک و جان آگاهم ده          آه شب و گریه سحرگاهم ده

در راه خود اول ز خودم بیخود کن       بیخود چو شدم ز خود به خود راهم ده

الهی چه غم دارد که تو را دارد و کرا شاید که تو را نستاید، آزاد آن نفس که به یاد تو بازان و آباد آن دل که به مهر تو نازان و شاد آن کس که با تو در پیمان است.

گر درد دهد بما و گر راحت دوست                    ازدوست هر آنچیز که آید نیکوست

مارا نبود نظر به نیکی و بدی                         مقصود رضای او و خشنودی اوست

الهی، در دل های ما جز تخم محبت مکار و بر جان های ما جز الطاف و مرحمت خود منگار و برگشت های ما جز باران رحمت خود مبار. به لطف، ما را دست گیر و به کرم، پای دار،